Συγκλονισμένος...

Έτυχε να βρεθώ για μια δουλειά στην Μοναστηρίου, στην περιοχή Δενδροποτάμου.
Ήμουν εκεί αρκετές ώρες.
Είδα ανθρώπους να τρεκλίζουν από την πρέζα, όχι έναν... αμέτρητους.
Ένας συνεργάτης που δουλεύει εκεί με βλέπει που κοιτούσα σαν χαζός
"ωραία περιοχή έχουμε ε?" μου λέει... "ακόμα είναι νωρίς, που να δείς το απόγευμα τί γίνεται..."

"Ρε γαμώτο, στα 500 μέτρα είναι η αστυνομική διεύθυνση, τι σκατά κάνουν?" του λέω.
"Τί να κάνουν και αυτοί..." μου λέει, παραιτημένος και συνειδητοποιημένος οτί έτσι είναι και έτσι θα είναι τα πράγματα.
Μπαινόβγαιναν σε ένα στενό κάθε 2λεπτο παρέες, ζευγάρια, ακόμα και μικρά παιδιά (στα 13-14 τους, υποθέτω)
Μέσα στο ζεστό ήλιο μου φαινόταν σαν ταινία.
Σε κάποια φάση ένας τύπος υποβασταζόμενος από άλλους 2 βγήκε από το στενό. Τον άφηναν, τρέκλιζε, τον ξανάπιαναν, στο τέλος το άφησαν όρθιο και αυτός σωριάστηκε στο πεζοδρόμιο.
Έκατσαν και τον κοιτούσαν για λίγη ώρα μέχρι να έρθει το λεωφορείο και έφυγαν.
Ο τύπος ήταν εκεί για κανένα 20λεπτο σαν νεκρός. Με επίασε ένα παράπονο, μια ανάγκη να πάω απέναντι να τον βοηθήσω, να καλέσω ασθενοφόρο, να κάνω ΚΑΤΙ!

Περνάει από μπροστά μου μια μηχανή της αστυνομίας διακόπτοντας την σκέψη μου. Σταματάει ο αστυνομικός και πιάνει κουβέντα με έναν τύπο. Στα 10 μέτρα το πρεζάκι... δεν γύρισε ούτε δευτερόλεπτο να τον δεί,

δεν έκανε τίποτα ούτε όταν ένα άλλο πρεζάκι έρχεται και αυτό τρεκλίζοντας και άρχισε να ψάχνει τον αναίσθητο μπας και του πάρει τίποτα από τις τσέπες... εντελώς σουρεαλιστική κατάσταση.

Ένας κόσμος εντελώς ξένος από εμάς τους "καθώσπρέπει", τους κλεισμένους στους όμορφους κόσμους μας, που βλέπουν την άλλη πλευρά της σκληρής πραγματικότητας μόνο μέσα από τις ταινίες...

Πόσο τυχερός ένιωσα και πόσο μαλάκας ταυτόχρονα. Μαλάκας γιατί μου πέρασε από το μυαλό η ιδέα, πώς εντάξει μωρέ, αναλώσιμοι είναι αυτοί, μένουν στο γκέτο τους, μακριά από εμάς, και άς είμαστε στα 10 μέτρα. Δεν μας ενοχλούν και πεθαίνουν μακριά μας, μόνοι τους... Προβληματικοί...

ΠΟΣΟ ΜΑΛΑΚΑΣ ΕΙΜΑΙ!

Μήπως ο φίλος μας ο Λευτέρης στα 16 του ήταν προβληματικός? Μια χαρά παλικάρι ήταν, μέλος της παρέας μας. Και στα 20 τον χάσαμε από πρέζα... Συγνώμη Λευτέρη, που σε ξέχασα, έστω και προς στιγμή...

Μετά από λίγο, ήρθε μια κοπέλα, στην αρχή μιλούσε στο κινητό δείχνοντας ελάχιστη προσοχή στον αναίσθητο, το έκλεινε, πλησίαζε λίγο πιο κοντά, ξαναχτυπούσε το κινητό έφευγε... Αρκετά νορμάλ κοπέλα, χωρίς το εκκεντρικό ή παντελώς ατημέλητο ντύσιμο των θαμώνων της περιοχής. Χωρίς να τρεκλίζει... μια κοπέλα που την βλέπεις και στον Λευκό Πύργο ή την Τσιμισκή. 15 λεπτά αργότερα σταματάει μπροστά στον αναίσθητο ένα αυτοκίνητο, βγαίνει ένας τύπος, και αυτός νορμάλ, ξεντύνει τον πεσμένο, τον βρέχει λίγο στο κεφάλι για να συνέλθει και τον βάζει στο πίσω κάθισμα, μπαίνει και η κοπελιά και φεύγουν οι 3 τους...

Όμορφα... ασθενοφόρο της ΜεταΕ.Σ.Υ. εποχής ένα πράμα...

Στο καπάκι βγαίνουν από το στενό τα πιτσιρίκια που μπήκαν προ ώρας... το ένα εντελώς κομμάτια

Περνάει το δρόμο σαν να μην περνούσε αυτοκίνητο, τρεκλιζοντας, και στο τσάκ δεν βρέθηκε κάτα από κανένα φορτηγό

Οι άλλοι 2 τον κοιτούσαν προσπαθώντας να φωνάξουν, αν και η προσπάθεια έμεινε στην μέση, πού να βγει η φωνή όταν είσαι "αλλού"...

Γυρνάει ο συνεργάτης που το έβλεπε και αυτός το περιστατικό "όλο τέτοια συμβαίνουν, θα τους πατήσει κανένας και θα τρέχει και από πάνω..."

Ένα άλλο ζευγάρι φτάνει εκεί κοντά, η κοπελιά στα χάλια της κάθεται στην μια πλευρά του δρόμου και ο φίλος της χάνεται μόνος μέσα στο στενό. Μετά από λίγο βγαίνει, την τραβάει να σηκωθεί και φεύγουν...

αμέτρητα σκηνικά, αμέτρητα...

Ένας άλλος κόσμος.....